zaterdag 9 juni 2007

De G8 (3)




De website Grenswetenschap bericht:
'Enfin, na de moord op Fortuyn is de term extreem links beeldvormend genoeg om afkeer op te roepen bij de massa. Maar weinig media besteedden aandacht aan het waarom van de demonstratie. Logisch natuurlijk, want diezelfde media profiteren van de G8 (wiens brood men eet, wiens woord men spreekt.) Nee, ik was niet in Rostock om de protestmanifestatie bij te wonen, maar mijn sympathie ging en gaat geheel uit naar diegenen die dat wel deden. Maakt mij dat extreem links?
Ik ben ook geen vriend van de Russische president Poetin maar zijn dreiging om de raketten weer op Europa te richten als Amerika doorgaat met haar plannen om een raketschilden in Tsjechië en Polen te bouwen zie ik als een gunstige ontwikkeling. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen voorstander van wat voor wapentuig in welke achtertuin dan ook, maar om Amerika zonder slag of stoot haar gang te laten gaan lijkt me ook niet gezond. En Poetin weet dat, als er al iemand is die Amerika van zijn plannen kan afhouden, het Europa zelf is. Door Russische raketten op Europa te richten zal de druk vanuit Europa op Amerika toenemen om af te zien van het raketschild.
Het raketschild moet overigens dienen om raketten van 'schurkenstaten' zoals Iran en Noord Korea te onderscheppen. Ik weet niet hoe het met u zit maar persoonlijk geloof ik er geen snars van dat een Noord Korea of Iran van plan is om raketten op of over Europa te schieten. Natuurlijk behoren de machthebbers van de schurkenstaten (net zoals de machthebbers van vriendenstaten) tot potentiële psychopaten maar er is een verschil. Daar waar schurkenstaten vooral hun autonomie willen bewaren willen de vriendenstaten zoals Amerika en in het kielzog Europa een al dan niet economische werelddominantie. En tja, Bush zei eens; Wie niet voor ons is is tegen ons' en ik ben tegen alle Amerikaanse interventies, en dus potentieel terrorist.'

De Bush Bende 60

'The Real Reason for Bush’s Invasion of Iraq is a National Security Secret
By Paul Craig Roberts

American soldiers have been fighting and dying in Iraq since 2003, and Americans do not know why.
All the reasons President Bush gave us for his war are false. Bush said he invaded Iraq “to disarm Iraq of weapons of mass destruction, to end Saddam Hussein’s support for terrorism, and to free the Iraqi people.”We now know that these were false claims. Disinformation about Iraq was produced by a special unit within the Pentagon run by Rumsfeld, Wolfowitz and Feith. The unit operated outside the normal intelligence channels of the CIA and DIA. Its purpose was to create false intelligence to enable Bush to initiate war with Iraq.Did President Bush know that the claims put into his speeches by his speechwriters was false?Who instructed Bush’s speechwriters to incorporate known lies into the President’s speeches?Why did Vice President Cheney, the Secretary of State, the National Security Advisor, and the Secretary of Defense all lie to the American people and to the entire world? What is the real agenda?Millions of Americans have come to their own conclusions about the reasons for Bush’s invasion: (1) Oil: the US government wants to hold on to power by expanding its control over oil, and Bush and Cheney want to reward their oil company cronies. (2) Military-security complex: Police agencies favor war as a means of expanding their power, and military industries favor war as a means of expanding their profits. (3) Neoconservative ideology: Neocons’ believe in “American exceptionalism” and claim that America’s virtue gives the US government the right and the obligation to impose US hegemony on the rest of the world, especially in the Middle East where independent Muslim states object to Israel’s theft of Palestine. (4) Karl Rove: Rove used the “war president” role to rescue Bush from attack by Democrats as an illegitimate president elected by one vote of the US Supreme Court. (5) American self-righteousness over 9/11 and lust for revenge.All of these reasons came together to make a cruel war on an innocent people.There may be other reasons about which we know not.As it is now recognized that every reason for the war is false or illegitimate, the question is: why does Bush insist on persisting with a costly war, the express reasons for which are now known to be mistakes? There were no weapons of mass destruction, no connections to al Qaeda, and Bush has installed a puppet Iraqi government that cannot venture outside the heavily fortified and US protected “green zone.” The Iraqi government governs nothing.War without cause is murder, not war.'

Lees verder: http://www.informationclearinghouse.info/article17850.htm

Martelen 77

AMNESTY INTERNATIONAL PRESS RELEASE

'Amnesty International's reaction to Council of Europe's report on renditions In response to the second report by the Council of Europe's Committee on Legal Affairs and Human Rights, which confirms that the CIA has operated secret detention centres in Poland and Romania, and perhaps in other Council of Europe member states, Amnesty International said: “Amnesty International applauds the report and the extraordinary investigative work undertaken by Mr. Marty’s office in getting to the well-concealed truth about the US-led secret detention program. With European complicity now clear, we believe it is time for states to take a long, hard look at how the misuse of state secrecy and national security doctrine has led them into a ‘legal and moral quagmire’, where secret detention, torture and other grave abuses can be practiced with impunity.” The report strengthens Amnesty International’s finding that three former secret detainees, whose cases were extensively documented over a year ago, had been held in an Eastern European "black site". Swiss Senator Dick Marty, who lead the Parliamentary Assembly of the Council of Europe's Committee on Legal Affairs and Human Rights, has made clear that collusion with the US at the highest levels of government came not just from the countries most directly involved in the secret detention program, but from all the members and partners of NATO, who signed up to terms that allowed free reign to CIA operations. And his report deplores the fact that the concepts of state secrecy or national security are invoked by many Governments to obstruct judicial and/or parliamentary proceedings aimed at ensuring accountability of the executive in relation to grave allegations of human rights violations. Amnesty International supports unequivocally the position that “terrorism can and must be combated by methods consistent with human rights and rule of law”, and calls for the United States and European states to end renditions and secret detention, conduct independent and thorough investigations into the practices, bring to justice those responsible for abuse and provide reparations to the victims.

Gisteren bracht Amnesty Internatioanl samen met 5 andere organisateis het rapport ' Off the record', over 'verdwijningen' en geheime detentie in de 'War on Terror' uit.'

Zie www.amnesty.nl

Jet Bussemaker











Jet Bussemaker is staatssecretaris van het een of ander. Bij Google is geen portret van haar te vinden waarop ze lacht. Maar vandaag heeft het Volkskrant Magazine haar lachend op de voorpagina, waardoor meteen duidelijk wordt waarom ze nooit lacht op een portret. De kop van het interview is een schitterende illustratie van een ras opportuniste:
'Ik ben superloyaal. Maar niet ten koste van mezelf.' Leest u het nog eens en laat dan deze woorden diep tot u doordringen. Dus: 'Ik ben superloyaal. Maar niet ten koste van mezelf.' Met zo'n vriendin heeft u geen vijand meer nodig, want loyaliteit vereist nu eenmaal altijd dat het ten koste van uzelf kan gaan. Er staat dus in feite: 'Ik ben een spijkerharde egoiste.' Jet Bussemaker zit er namens de partij die zijn socialistische veren heeft afgeschud.
Op de voorpagina van het magazine staat: 'Ik probeer minder serieus te zijn.' Kennelijk voelt ze zich opgesloten in zichzelf. Iets in haar leven heeft haar gekrenkt, ergens diep in haar brandt een onstilbaar verdriet. Waar anders is die verstikkende ambitie op gebaseerd, dat cynisme en het gevoel anders te willen zijn dan je bent? Vanwaar haar overtuiging dat ze de baas moet spelen over andere mensen, dat ze dus beter in staat is de mens te leiden dan alle anderen? Waar komt die overtuiging uit voort? Ik moet bij mensen als Jet Bussemaker altijd denken aan dat schitterende gedicht van William Blake:
The Voice of the Ancient Bard
Youth of delight, come hither,
And see the opening morn,
Image of truth new born.
Doubt is fled, & clouds of reason,
Dark Disputes & artful teazing.
Folly is an endless maze,
Tangled roots perplex her ways.
How many have fallen there!
They stumble all night over bones of the dead,
And feel they know what but care,
And wish to lead others, when they should be led.
Hoe beschermen we de Jet Bussemakers van de wereld tegen zichzelf en hoe beschermen we onszelf tegen de Jet Bussemakers van de wereld?

De Israelische Terreur 219




'40 jaar bezetting 1967-2007


Op 9 juni 2007 wordt wereldwijd herdacht dat de Israëlische bezetting van de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, al 40 jaar duurt. Onder het motto ‘Ik ben ontzet!’ vragen diverse maatschappelijke organisaties jouw aandacht voor 40 jaar onvrijheid.Zo worden in de actieperiode 9 mei – 9 juni tal van activiteiten georganiseerd. In de agenda zie je welke activiteiten wanneer plaatsvinden.Voor meer informatie: http://www.40jaarbezetting.nl/
Vanmiddag op de Dam in Amsterdam.

vrijdag 8 juni 2007

De Nuance van de NRC 30

Bush, Merkel en Poetin hebben lol tijdens de G8-top. (Foto Reuters)

De NRC, slijpsteen voor de geest, bericht:

'vrijdag 8 juni 2007 - 20:30

G8 eens over miljardenhulp Afrika
Door een onzer redacteuren

Heiligendamm, 8 juni. De landen van de G8 hebben vandaag afgesproken om zo’n 44 miljard euro uit te trekken voor bestrijding van ziektes als aids, tbc en malaria in vooral Afrika.
President Bush nam vanochtend vanwege maagklachten niet deel aan de besprekingen. Volgens een woordvoerder hoopte hij zich later op de dag weer bij de andere leiders te kunnen voegen.
De acht sloten gisteren een compromis over de aanpak van het broeikaseffect. De VS gingen ermee akkoord dat een ‘substantiële beperking’ nodig is van de uitstoot van broeikasgassen. Bovendien stemt Washington ermee in onderhandelingen over een opvolger voor het Kyoto-klimaatverdrag in VN-verband te laten plaatsvinden.'

Lees verder: http://www.nrc.nl/buitenland/article720509.ece/
G8_eens_over_miljardenhulp_ziektebestrijding_Afrika

Ik weet niet wat 'een van onzer redacteuren' van de NRC heeft gedaan, maar het heeft er toch veel van weg dat hij tijdens de bijeenkomst in slaap is gesukkeld. Want zelfs Het NOS-Journaal liet vanavond na acht uur zien en horen dat er veel scherpe kritiek is van deskundigen op de gemaakte afspraken. Het geld voor Afrika was al eerder beloofd volgens de zanger Bono en Bob Geldof was ook uiterst kritisch.

Zie daarvoor de buitenlandse media: 'Geldof labels G8 pledges 'a farce' :: latest

The G8 leaders pledged today to lift Africa out of poverty and proposed a $60bn plan to fight Aids, tuberculosis and malaria.But aid groups immediately attacked the plan as not even meeting pledges made at a similar summit two years ago.The G8 agreed on a programme worth more than $60bn (€44.9bn) in aid, German Chancellor Angela Merkel said.However, in its final report, the amount pledged had no timeframe and did not specifically single out Africa as the beneficiary.The leaders agreed there should continue to be an annual progress report on how far they are meeting their promises on Africa.They also confirmed an extra $500m (€374m) this year alone as part of the project to provide free schooling in Africa and confirmed there would be support for long-term funding.A deal was also struck to try to cut malaria deaths by half through projects in 30 African countries.But Bono, the musician and social activist who has pushed for more help for Africa, said the old promises have become harder to keep.“They say 60 billion dollars for Aids, TB and malaria and it sounds great, but that’s not earmarked for Africa, it’s a global figure and there’s no timeline,” he said.Anti-poverty campaigner Bob Geldof also attacked the deal as “a total farce”.'

Lees verder: http://www.irishexaminer.com/breaking/story.asp?j=221885210&p=zzy8859y6&n=221885970

Wat door de NRC in al haar nuance als een succes wordt gepresenteerd, blijkt volgens Geldof en anderen 'een totale farce' te zijn. Waarom meldt de NRC de kritiek niet?

Verder krijgt de NRC-lezer het nieuws dat de Amerikaanse president buikloop had of iets dergelijks. Daar heeft hij vaker last van gehad zodra hij gerechten uit de buitenlandse keuken krijgt voorgeschoteld. Zoals we ons allen kunnen herinneren had ook zijn vader daar last van. Mij schieten de potsierlijke beelden te binnen van dat officiele diner in Japan waarbij Bush senior onder de tafel weggleed om zich daar ongestoord te kunnen ontlasten van zijn maaginhoud. Alleen in humoristische termen beschreven is dit vermeldenswaard, anders niet lijkt mij. Welke reactie heeft de NRC-redactie verwacht op de vermelding dat Bush maagklachten had? Ik vraag dat aangezien de NRC zelf stelt dat het 'iets meer van de lezer vraagt'. Ik denk dat hij of zij zal hebben gedacht: 'Ach had hij last van zijn maag, wat vervelend nou. Heeft zijn afwezigheid nog invloed op de bijeenkomst gehad? Waarschijnlijk niet, want anders hadden ze dat wel gemeld. Maar waarom vertellen ze me dan toch dat hij buikpijn had? Een medicus zou er beroepsmatig nog enige belangstelling in kunnen hebben, maar ik niet. Ik ben een hoger opgeleide op zoek naar wezenlijke informatie, ik lees toch ook de roddelbladen niet.' En gelijk heeft hij of zij. De drijfveren van de commerciele massamedia blijven vaak raadselachtig. Waarom een hele zin hieraan gewijd en niet aan de veel wezenlijkere informatie dat er scherpe kritiek op deze top werd uitgeoefend?

En de NRC meldt voorts: 'Bovendien stemt Washington ermee in onderhandelingen over een opvolger voor het Kyoto-klimaatverdrag in VN-verband te laten plaatsvinden.' De suggestie moet zijn dat er hier sprake is van een aanzienlijke vooruitgang. Maar die suggestie is onjuist. De Bush-bende zegt te willen onderhandelen, maar dat zegt de bende onder druk van de wereldwijde publieke opinie, het beleid blijft gewoon bepaald worden door de oliemaatschappijen en andere concerns die hebben betaald om George Bush president te laten worden. Maar ook dat meldt de NRC niet. Over welke nuance zou de krant het in advertenties toch hebben? 'Slijpsteen voor de geest?' Welke geest? Die van 'een van onze redacteuren?'

De krant zelf ziet het als volgt:

'NRC Handelsblad is de krant die iets meer van zijn lezers vraagt. Het is de krant die zich tot doel heeft gesteld zijn lezers scherp te houden of scherper te laten worden. Verwoord in de slagzin ‘Slijpsteen voor de geest’.
De krant is het middel, scherpte het doel. Daartoe hanteert NRC Handelsblad een strikte scheiding tussen feiten en meningen. Vrij van geest, objectief en onafhankelijk beschouwt NRC Handelsblad de wereld. De krant informeert, de lezer concludeert. NRC Handelsblad biedt talloze advertentiemogelijkheden zowel in print als online, waarmee u een hoogopgeleide, kapitaalkrachtige doelgroep bereikt.'
Juist ja.

Zie: http://www.pcmmedia.nl/pages/krant/nrc_handelsblad/nrc_handelsblad.php?fromtopmenu=home&mediaoverride=krant&idoverride=45

Dan nog die foto: in godsnaam NRC-redactie, wordt volwassen! Al die foto's van autoriteiten die babietjes kussen of die zogenaamd lol aan het trappen zijn nadat ze of terwijl ze over het lot van de mensheid beslissen, over leven en dood van miljarden mensen, laat die foto's gewoon weg. De NRC-lezer is geen randdebiel. De krant zelf beweert: 'NRC Handelsblad is de krant die iets meer van zijn lezers vraagt.' Handel er dan ook naar! Er wordt al genoeg gelogen en bedrogen. Ik weet dat de krant een commerciele instelling is en dat nieuws koopwaar is, maar beste redactie, wees wat minder cynisch en tegelijkertijd wat meer volwassen.

De G8 (2)


De Independent bericht:
'Deal or raw deal? Bush refuses to commit to climate change target
Blair hails 'major' agreement on climate change - yet still Bush refuses to commit
By Andrew Grice, Political Editor in Heiligendamm
Published: 08 June 2007
Tony Blair was claiming a breakthrough in the battle against climate change yesterday after President George Bush agreed that the United States would "seriously consider" a global target to halve emissions of greenhouse gases.
Leaders of the world's richest nations, at their summit in Germany, called for a deal on "substantial cuts" in emissions by the end of 2009 to enable America, China and India to join a "son of Kyoto" agreement.
President Bush gave some ground under pressure from Mr Blair and Angela Merkel, the German Chancellor and summit host. But he watered down Germany's demand for a commitment to a 50 per cent cut in emissions by 2050 from 1990 levels. Instead the G8's declaration said the world's biggest emitters of greenhouse gases should "seriously consider" following the EU, Canada and Japan in seeking to halve emissions by 2050.
Mr Bush committed the US to a United Nations-led process but gave himself an important escape clause by making clear his support was conditional on China and India signing up to the worldwide deal. It is also unclear whether the target would be as ambitious as it looks as no baseline was set. Germany and Britain wanted the proposed 50 per cent cut based on 1990 levels but America argued for it to be from this year's - which would amount to a 45 per cent reduction from 1990.
Green groups welcomed the G8 leaders' decision as a step in the right direction but said President Bush's "leaving present" for Mr Blair before he stands down was not big enough. Mr Blair, who acted as a go-between for Ms Merkel when he held his final meeting as Prime Minister with President Bush yesterday, hailed the agreement as "a major, major step forward" that would have been regarded as "unimaginable" a year ago.
Asked if there was "wiggle room" in the declaration, he admitted: "There isn't going to be an agreement until there's an agreement that has America and China in it. However, there is now a process to lead to that agreement and at its heart is a commitment to a substantial cut." Mr Blair conceded there were still "a lot of things to work out", adding: "There is now an immense amount of detailed technical and political work to do." British officials admitted that yesterday's deal marked "the end of the beginning, not the beginning of the end". But Blair aides saw President Bush's movement on climate change as a vindication of the Prime Minister's "shoulder-to-shoulder" approach on other issues including Iraq.
Ms Merkel won plaudits from other G8 leaders for brokering the deal. She described it as "an enormous step forward." The United Nations welcomed it as " a very positive outcome".
Environmental groups were more cautious. John Sauven, the director of Greenpeace UK, said: "George Bush's final gift to Blair falls short of what was needed... Bush says the US will 'seriously consider' substantial long-term cuts in greenhouse gas emissions, but that's like saying aid to Africa is a good thing then refusing to actually commit to donating a single dollar."'

De G8

En zoals zo vaak opereren er onder de demonstranten agent-provocateurs. Hier ziet u er 1.

Poplar maakte me op het volgende attent:

'Poplar said...

Het is een een-tweetje overheid media. De media willen alleen de rellen filmen. Dat doen ze nl. bij alle demo's. Anders berichten ze er niet over. De overheid zorgt voor de rellen - er bevinden zich namelijk provocateurs tussen de vreedzame demonstranten.

Zie o.a. http://de.indymedia.org/2007/06/182334.shtml

Of "Im Juli 2001 fanden anlässlich des 27. G8-Gipfels Demonstrationen statt. Mehr als 200.000[1] Bürger demonstrierten friedlich in Genua. Die italienische Polizei schleuste Black Block-Anhänger als Provokateure in die Demonstrationen ein. Die italienische Polizei griff gegen die Globalisierungsgegner äußerst hart durch, ließ eine große Zahl festnehmen und verletzte viele zum Teil schwer."Dit is ook op tv geweest, maar dan op rechtstreekse beelden via indymedia. (Maar waar dat te vinden is?)

(zie http://www.bushtrash.com/articles/060607g8.htm)

Der Spiegel bericht:

+++ Vorwürfe gegen Polizei +++
[21:37] Der Anwaltliche Notdienst der Demonstranten erhebt schwere Vorwürfe gegen die Polizei. Demnach sollen während der Blockadeaktion vor dem Zaun in Heiligendamm vermummte Zivilpolizisten in die Demonstrantenmenge eingeschleust worden sein. Augenzeugenberichten zufolge fiel am Abend eine Gruppe von vier bis fünf schwarz gekleideten jungen Männern auf, die sich außergewöhnlich aggressiv gegenüber der Polizei verhielten. Als Protestler die Männer nach ihrer Herkunft und Identität befragt hätten, seien diese geflohen. Einer sei jedoch festgehalten und als Zivilpolizist erkannt worden.

Zie: http://www.spiegel.de/politik/deutschland/0,1518,druck-486952,00.html

Televisie-beelden van een agent-provocateur:

Update - Dumm gelaufen: G8-Gegner enttarnen Polizeispitzel
Angeblicher Autonomer fordert friedliche Demonstranten wiederholt zur Gewalt aufUpdate 8. Juni 2007 . Das Foto des Agent Provocateurs wurde heute veröffentlicht

Zie: http://politblog.net/krieg-terrorismus/dumm-gelaufen-g8-gegner-enttarnen-polizeispitzel.htm

De Commerciele Massamedia 73

'Als zij nog een Big Mac wil, kan dat hoor!
[Geen achtergronden in de media bij kritiek G8-top]
Door Wubby Luyendijk Antiglobalisten, andersglobalisten, autonomen.

Sinds zaterdag vechten de raddraaiers onder hen zich elke dag het nieuws in. Met zwarte petjes en zwaaiende vuisten. Voorzien van capuchons, zonnebrillen en mondbeschermers.
Ze willen de G8-top aan de Oostzee verstoren. In de badplaats Heiligendamm komen de acht regeringsleiders vandaag bijeen. Achter een enorm stalen hekwerk, tweeënhalve meter hoog, twaalf kilometer lang, en beveiligd door 16.000 politieagenten. Leerden we daags voor de rellen in EénVandaag, Nova en de ZDF-productie Hinter verschlossenen Türen.
Tot dit weekend was het nog pais en vree. Dat bleek uit dezelfde ZDF-reportage. Want de Duitse tv-makers bleven, anders dan hun Nederlandse collegas, niet plakken in hotel Kempinski, op het bed van Poetin, om te worden vertroeteld door allerhande pr-mevrouwen. Nee, zij gingen samen met dorpsbewoner Schwartz en hond Holly extra wc-rollen inslaan. En ze bezochten de tentenkampen van demonstranten.
Die boden een lieflijke aanblik. Zwarte capuchons zaten naast blozende meisjes in gebatikte bloemenjurkjes. Padvinders in korte broek naast bozige mannen met zonnebrillen.
Samen uitkijktorens timmeren in het zand. Gebroederlijk naaktlopen tegen de afbraak van arbeidsrecht. Met (particuliere?) beveiligingsmannen in discussie over verdere privatisering van de publieke sector. En daarna met zijn allen, gezellig, biologisch-dynamische tomatensoep eten uit een grote pan.
En hé? Sprak daar een zwarte capuchon Nederlands ?

Helaas, de camera zwiepte weg.
Wat volgde zag u dit weekend kort in het NOS Journaal. Stokken tegen stenen. Waterkanonnen tegen vuurflessen. Een veldslag in Rostock. Zodat ik nu al vier dagen de Nederlandse netten afstruin op zoek naar antwoorden op een heleboel vragen. Zijn de raddraaiers antiglobalisten? Heeft het politieoptreden de demonstranten verder verdeeld? En wat precies willen deze neezeggers wel?
Helaas: achtergronden bij de rellen brachten de publieke omroepen deze dagen niet. Helemaal niet. Nergens. Nul komma nul.'

Lees verder: http://www.deepjournal.com/p/2/a/nl/728.html

De Commerciele Massamedia 72









Links: Elsbeth Etty, NRC-columniste. Daarboven Theodor Holman, columnist van Het Parool en daar weer boven Bernadette de Wit, columniste van zichzelf en velen met haar.



Op zoek naar iets anders, stuitte ik op deze tekst op de website de nieuwe reporter:

'Hein van Meeteren december 16th, 2006 at 9:40 am

'Direct nadat de Amerikanen Irak waren binnengevallen liet de fine fleur van de vaderlandse journalistiek haar ware gezicht zien. Van Ronald Plasterk tot Elsbeth Etty bezong ze de inval, en de zegeningen van een aanval tegen die diktator-met-massavernietigingswapens die tot democratie gebombardeerd moest worden. Hulde aan die moedige Amerikanen dus.Tegenwerpingen van critci werden afgedaan als wereldvreemde en negatieve oprispingen, niet de moeite waard om serieus te behandelen. In het radioprogramma Forum van de Tros (radio 1) bespraken we in maart 2003 het onderwerp, direct na de inval. Het onderwerp was "embeded journalism". Als voormalig journalist, met veel reiservaring, wierp ik op dat embedded journalism het best vertaald kon worden als "ingepakte journalistiek". Als gemanipuleerd nieuws. Als vorm van oorlogspropaganda dus. Tot mijn ontzetting kreeg ik een affront van Etty en Holman en De Wit tegenover me, die me toebeten dat mijn "anti-Amerikaanse" houding ongepast was, dat we blij moesten zijn met de moed van de Amerikanen om ten strijde te trekken en dat het goed was dat een diktator werd afgezet. Tenslotte dat die embedded Amerikaanse journalisten daar open en eerlijk overe konden schrijven, want dat stond vast. Ik vroeg hen naar de feiten: weten jullie zeker dat die wapens er zijn? Weten jullie zeker dat Saddam een kernaanval voorbereidt? Weten jullie zeker dat de Amerikanen de waarheid spreken, dat de powerpoint-presentatie van Powell op feiten berust? Ja natúúrlijk, riepen ze in koor. En ik moest ophouden met dat "kritische gedoe".
Kijk, dát was de houding van een deel van de journalistieke top van Nederland in die maartdagen van 2003. De goeden niet te na gesproken. Goedgelovig, agressief tegen oorlogscritici, overuigd van Amerikaans én eigen gelijk. Bovendien Moslimvijandig (een paar van hen waren persoonlijk bevriend met Ayaan) en bereid andere geluiden uit te sluiten. Ze monopoliseerden toen de journalsitiek, en doen dat nog steeds (ze zijn nog steeds opinionleaders, deze dames en heren).Joris heeft dus een moedig geschreven. En het zal hem niet in collegiale dank worden afgenomen. Want de Nederlandse journalistiek is en blijft een neo-corporatistisch wereldje. Platter gezegd: ons-kent-ons, en wij hebben gelijk, en wie niet met ons is die ligt eruit
.'

Zie: http://www.denieuwereporter.nl/?p=714#more-714

Talloze zijn de voorbeelden van de Nederlandse betaalde praatjesmakers zoals de drie hierboven afgebeelde opiniemakers.

donderdag 7 juni 2007

Irak 214

June 7, 2007 Hashmeya Muhsin Hussein, president of the Iraq Electrical Utility Workers Union, leads a protest march against US and Iraqi oil policies outside the offices of BearingPoint in Washington. BearingPoint is a consulting firm awarded a US contract to help develop private business in Iraq, including assistance to the Iraqi government in writing laws governing the oil industry, in een poging de Iraakse olie-industrie in handen te geven van westerse olieconcerns, zoals een nieuw Iraaks wetsvoorstel voorschrijft. (Photo: Saul Loeb / AFP)

Vier jaar na het begin van de inval in Irak heeft de overgrote meerderheid van de Nederlandse commerciele massamedia nog steeds niet serieus geanaliseerd wat de belangrijkste drijfveren van de gewelddadige ingreep zijn geweest. De doorsnee Nederlander weet wel welke leugens de massamedia braaf hebben herhaald, maar niet wat de ware redenen zijn geweest.

Luister: http://geschiedenis.vpro.nl/artikelen/18158234/ En lees: http://home.planet.nl/~houck006/oorlogomolie.html En: http://home.planet.nl/~houck006/oorlogomolie2.html

In het buitenland evenwel blijven journalisten de Iraakse olie nauwgezet volgen:

'The Struggle Over Iraqi Oil: Eyes Eternally on the Prize
By Michael Schwartz

The struggle over Iraqi oil has been going on for a long, long time. One could date it back to 1980 when President Jimmy Carter - before his Habitat for Humanity days - declared that Persian Gulf oil was "vital" to American national interests. So vital was it, he announced, that the U.S. would use "any means necessary, including military force" to sustain access to it. Soon afterwards, he announced the creation of a Rapid Deployment Joint Task Force, a new military command structure that would eventually develop into United States Central Command (Centcom) and give future presidents the ability to intervene relatively quickly and massively in the region.
Or we could date it all the way back to World War II, when British officials declared Middle Eastern oil "a vital prize for any power interested in world influence or domination," and U.S. officials seconded the thought, calling it "a stupendous source of strategic power and one of the greatest material prizes in world history."
The date when the struggle for Iraqi oil began is less critical than our ability to trace the ever growing willingness to use "any means necessary" to control such a "vital prize" into the present. We know, for example, that, before and after he ascended to the Vice-Presidency, Dick Cheney has had his eye squarely on the prize. In 1999, for example, he told the Institute of Petroleum Engineers that, when it came to satisfying the exploding demand for oil, "the Middle East, with two thirds of the world's oil and the lowest cost, is still where the prize ultimately lies." The mysterious Energy Task Force he headed on taking office in 2001 eschewed conservation or developing alternative sources as the main response to any impending energy crisis, preferring instead to make the Middle East "a primary focus of U.S. international energy policy." As part of this focus, the Task Force recommended that the administration put its energy, so to speak, into convincing Middle Eastern countries "to open up areas of their energy sectors to foreign investment" - in other words, into a policy of reversing 25 years of state control over the petroleum industry in the region.
The Energy Task Force set about planning how to accomplish this historic reversal. We know, for instance, that it scrutinized a detailed map of Iraq's oil fields, together with the (non-American) oil companies scheduled to develop them (once the UN sanctions still in place on Saddam Hussein's regime were lifted). It then worked jointly with the administration's national security team to find a compatible combination of military and economic policies that might inject American power into this equation. According to Jane Mayer of The New Yorker, the National Security Council directed its staff "to cooperate fully with the Energy Task Force as it considered the 'melding' of two seemingly unrelated areas of policy: 'the review of operational policies towards rogue states,' such as Iraq, and 'actions regarding the capture of new and existing oil and gas fields.'"
While we cannot be sure that this planning itself was instrumental in setting the U.S. on a course toward invading Iraq, we can be sure that plenty of energy was being expended in Washington, planning for the disposition of Iraq's massive oil reserves once that invasion was successfully executed. In 2002, just a year after Cheney's Task Force completed its work, and before the U.S. had officially decided to invade Iraq, the State Department "established a working group on oil and energy," as part of its "Future of Iraq" project. It brought together influential Iraqi exiles, U.S. government officials, and international consultants. Later, several Iraqi members of the group became part of the Iraqi government. The result of the project's work was a "draft framework for Iraq's oil policy" that would form the foundation for the energy policy now being considered by the Iraqi Parliament.
The Prize...'

Lees verder: http://www.truthout.org/docs_2006/050707D.shtml

Het Israelisch Expansionisme 49

Volgens het NOS-Journaal is het een 'illusie' te denken dat deze taferelen ooit eens zullen eindigen, want 'Het is een illusie om te denken dat Israël die nederzettingen allemaal zal ontmantelen, zoals de Palestijnen willen.' Leest u die zin eens een paar keer en laat deze mening eens goed bezinken.

U weet dat iedereen in een democratische rechtstaat gelijk is voor de wet, en wel om de simpele reden dat als men 1 uitzondering maakt men tegelijkertijd de volledige rechtsgeldigheid van de wet ontkracht. De wet kan alleen bestaan als zij voor iedereen geldt. Het is net als met een beetje zwanger zijn, dat kan niet, of u bent zwanger of niet, of de wereld wordt geordend via het recht of niet. Welnu, het is tussen beschaafde staten overeen gekomen dat prive-bezit wordt gerespecteerd. Als ik bijvoorbeeld het huis van de journalist of journaliste die bovenstaande zin heeft geschreven zou binnendringen en hen eruit gooide, dan verwacht deze man of vrouw terecht dat ze rechtsbescherming zullen krijgen en ik bestraft zal worden voor mijn misdaad. Het feit dat de wet wordt gehandhaafd, of dat er op zijn minst getracht wordt de wet te handhaven, maakt onze samenleving tot een beschaving. Waarom gaat volgens het NOS-Journaal nu ineens die rechtsregel niet op voor Palestijnse burgers? Zijn die van een lagere orde? Zijn ze inferieur aan de joden in Israel? Zo ja, waarom zijn volgens de NOS die Palestijnse burgers inferieur en tot hoever gaat dat? Zo nee, waarom schrijft het NOS-Journaal dan dat 'de Palestijnen' een 'illusie' najagen? Een 'illusie' die dus ook de wereldgemeenschap en het internationaal recht najagen! Waar is de mening op gebaseerd dat een volk ineens de bezittingen en het land van een ander volk onbestraft kan roven en dat optreden daartegen een 'illusie' is? Ook deze vraag zal ik aan het NOS-Journaal sturen met het verzoek tot beantwoording.

Op mijn vorige vragen kreeg ik dit emailtje:

'do 7-6-2007 11:24

Geachte heer /mevrouw

Dank u voor uw e-mail. Uw bericht heb ik inmiddels ter informatie doorgezonden naar de betrokken redactie .

Met vriendelijke groet,

Nettie Kosterman
NOS Publieksvoorlichting'

Ik hou u op de hoogte.

Het Israelisch Expansionisme 48

Leest u deze zin van het NOS-Journaal nog eens:
'Het is een illusie om te denken dat Israël die nederzettingen allemaal zal ontmantelen, zoals de Palestijnen willen.'
Ook op een andere manier is deze zin opmerkelijk. Want beste NOS Journaal-redactie, het zijn niet alleen de Palestijnen die dit 'willen', maar de hele wereldgemeenschap bij monde van de Verenigde Naties eist dit. Bovendien gebiedt het internationaal recht dit. Waarom suggereert de redactie dan dat alleen 'de Palestijnen' dit 'willen' en dat het een 'illusie' van de 'Palestijnen' is om te denken dat de Israeli's zich aan de eis van de wereldgemeenschap en het internationaal recht zullen houden? Het NOS Journaal suggereert nu dat 'de Palestijnen' iets onmogelijks 'willen', dat ze een volstrekte 'illusie' najagen. En hoe zit het dan met het internationaal recht en de eis van de wereldgemeenschap? Ook die jagen dan volgens u een 'illusie' na? Wat voor wereldbeeld presenteert u hier? Dat de eis om het recht te respecteren niets anders is dan het najagen van een 'illusie'? Is dit de reden waarom u suggereert dat alleen de 'Palestijnen' een 'illusie' najagen? Waarom deze vertekening? Waar komt die uit voort? Vanwaar ineens die mening van u in een historisch bedoeld verslag? Waar berust uw suggestie op? Ik kan maar 1 reden bedenken en dat is dat u ervan overtuigd bent dat internationaal recht en de wil van de wereldgemeenschap minder belangrijk zijn dan de macht van de sterkste. Misschien heeft u een andere reden dan deze cynische, die verneem ik dan graag.
In afwachting van uw antwoord,
collegiale groet,
stan van houcke

Het Israelisch Expansionisme 47

Waarom zou het NOS Journaal bewust onderstaande feiten verzwijgen?

'The accepted international and Palestinian call for a two-state solution is based on 22 percent of historic Palestine -- the West Bank and Gaza Strip, with East Jerusalem as its capital.'
En: 'In Resolution 181, the United Nations adopted a definition of Israel's borders in the form of a ‘Partition Resolution’ that assigned approximately 53 percent of the land mass of historic Palestine exclusively to the then 5.6 percent of the resident population adhering to the Jewish religion... UN Partition Plan to the Palestinians: 47 percent of the 100 percent. Oslo Agreement to the Palestinians: 22 percent of the 100 percent Former Israel Prime Minister Ehud Barak’s offer to the Palestinians: 80 percent of 22 percent Under Sharon’s ‘Peace Plan’ to the Palestinians in 2000, as well as the ‘Road Map’ of 2002, the Palestinians were offered 42 percent of 80 percent of 22 percent of 100 percent of the land, calculated to be 7.4 percent of the initial 100 percent of land, on condition that:1. Palestinians stop resistance to the occupation, 2. Refugees give up their right of return to their ancestral homes, 3. Palestinians agree to only elect officials acceptable to Bush and Sharon, 4. Palestinians do not object to the ‘wall’ that Sharon is building, 5. Palestinians agree not to claim Jerusalem as their capital.'

Hoeveel procent Olmert gaat stelen is nog niet precies bekend. Met andere woorden: Israel heeft volgens het VN-Verdelingsplan 47-22 al 25 procent Palestijns land gestolen. Maar zelfs van de resterende 22 procent die de Palestijnen bereid waren te accepteren wil Israel nog eens een aanzienlijk deel stelen, met economische, politieke en militaire steun van het Westen. En dit verzwijgt het NOS-Journaal op zijn website:
http://www.nos.nl/nosjournaal/artikelen/2007/6/4/050607_zesdaagse_oorlog_historie.html
Waarom blijft de redactie van het NOS-Journaal volharden in deze onevenwichtige, tendentieuze berichtgeving? Waarom stelt de redactie zich niet onafhankelijk op? Ik zal deze vraag aan de redactie sturen, hoewel de redactie tot nu toe nooit, maar dan ook nooit op ook maar 1 vraag van mij heeft gereageerd.

Het Israelisch Expansionisme 46


Ik heb hem het volgende geantwoord:

beste anoniem,
waarom zouden mensen toch zo vaak prefereren om anoniem te blijven? bescheidenheid? angst? maar dit terzijde.
Ik vond deze twee fragmenten van de NOS opmerkelijk: 'Daarmee ging een lang gekoesterde wens van veel religieuze joden in vervulling: de verovering van wat zij noemen Judea en Samaria , onderdeel van het bijbelse land Israël. Plus de inname van Oost-Jeruzalem inclusief de ‘oude stad’, met de voor joden heilige klaagmuur...Het gaat dan vooral om de Westelijke Jordaanoever. Hier wonen ongeveer 2,5 miljoen Palestijnen en 400.000 kolonisten in joodse nederzettingen. Het is een illusie om te denken dat Israël die nederzettingen allemaal zal ontmantelen, zoals de Palestijnen willen. Dat geldt in het bijzonder voor de nederzettingen in en rond Oost-Jeruzalem.'
De eerste zin is onjuist, omdat het suggereert dat gebiedsuitbreiding 'de lang gekoesterde wens' was van alleen religieuze joden. Zowel de religieuze als de seculiere zionisten in Israel hebben gestreefd en streven nog steeds naar een Eretz Israel, een zo groot mogelijk Israel. Vandaar ook dat de staat Israel al bijna 60 jaar lang weigert zijn eigen grenzen aan te geven. Daarnaast is er een groep religieuze joden die de staat Israel weigert te erkennen, aangezien de messias nog niet is verschenen. Voorbeeld van de seculiere zionisten, die niet in God geloofden, maar wel in de overtuiging dat die God hen het beloofde land had gegeven is de atheist Ben Goerion, vader des vaderlands van de joodse natie. In 1938 zei de grondlegger van de ''joodse staat,'' David Ben-Goerion: ''after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of palestine.'' Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos: ‘‘Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.’’ Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist "daar door vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden." De woorden en de daden spreken voor zich. Maar dat is kennelijk nog niet doorgedrongen tot de NOS, die met het bekende propagandistische verhaal komen.
In januari van dit jaar was de Israelische historicus Ilan Pappe -hij is inmiddels naar het buitenland uitgeweken - in Nederland. Hij gaf in Amsterdam drie lezingen.Toen in de jaren negentig de militaire archieven in zijn land open gingen, was Ilan Pappe een van de eerste wetenschappers die ze raadpleegde. Pappe, die politieke wetenschappen doceerde aan de Universiteit van Haifa, deed met name onderzoek naar de begintijd van zijn vaderland. Hij vond de bewijzen van vooropgezette plannen om de Palestijnen te verdrijven en schreef daarover het boek 'The Ethnic Cleansing of Palestine'. Ik las zijn boek, volgde die lezingen en sprak met hem. Pappe zei het volgende:
"In het midden van de jaren vijftig was de eerste premier van Israël en de belangrijkste leider van de zionistische beweging in Palestina, David Ben-Goerion, voor het eerst niet aan de macht en had zodoende tijd om door het land te reizen. Omdat hij het noorden niet goed kende, besloot hij door Galilea te trekken. Ben-Goerion bezocht er een fabriek, een kibboets, een militaire basis en al met al leek hij een aangename tijd te hebben. Maar ’s avonds schreef de vader des vaderlands in zijn dagboek dat één ding zijn dag danig had verpest, namelijk het feit dat hij voor het eerst besefte dat er zoveel Arabieren in Galilea woonden. Zijn ergernis benadrukt nog eens het feit dat Ben-Goerion een ideologische beweging leidde die al sinds het eind van de negentiende eeuw Palestina wilde veranderen in een joodse staat, waarin zo min mogelijk Palestijnen zouden leven, eigenlijk geen. Met andere woorden: als de aanwezigheid van zoveel Palestijnen de grondlegger van de joodse staat dwars zat, dan betekende dit dat het plan om het te ontvolken van alle Palestijnen niet gelukt was. En als de leider van het Israëlische zionisme - en dus geen marginale randdebiel - zich stoorde aan de aanwezigheid van zoveel Palestijnen, dan kunnen we zonder meer aannemen dat ook de meeste Israëlische joden in de jaren vijftig zich hieraan stoorden. Wat dat betreft is er anno 2007 niets veranderd. Vanaf het allereerste moment dat Palestina gekozen werd als territorium voor een zogeheten ‘joodse staat’ was de enige formule die zionistische leiders als Ben-Goerion konden bedenken het de-arabiseren van het land, aangezien het meteen voor hen duidelijk was dat er een ander volk leefde. Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos: “Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.” Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist “daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.” Kortom, men wilde gewoon een lege ruimte om de zionistische droom te verwezenlijken. Dat was een vitaal onderdeel van de ideologie en het betekende in de praktijk: verdrijf alle inwoners van Palestina, en wel omdat men geen joodse staat kon stichten met destijds slechts 600.000 joden terwijl er ook nog eens 1 miljoen Palestijnen leefden.
Gedetailleerde orders
Die etnische zuivering werd militair voorbereid in een van de mooiste panden in Tel Aviv, bijgenaamd Het Rode Huis, waar sinds 1947 het hoofdkwartier was gevestigd van de Haganna, de belangrijkste ondergrondse zionistische militie, de gewapende tak van links. En in dit inmiddels gesloopte gebouw, er staat nu een Sheraton Hotel, werd op de koude woensdagmiddag van 10 maart 1948 door elf speciaal geselecteerde zionistische leiders van de joodse gemeenschap in Palestina (na een jaar lang op woensdag te hebben vergaderd) de laatste hand gelegd aan een plan om ongeveer 1 miljoen Palestijnen te deporteren. Diezelfde avond nog werden militaire bevelen rond gestuurd naar gevechtseenheden in het hele land voor een systematische verdrijving van de Palestijnen. Die orders waren voorzien van gedetailleerde beschrijvingen van de methodes die gebruikt moesten worden om de Palestijnse burgers met geweld te verjagen: grootscheepse intimidatie; het belegeren en bombarderen van dorpen en bevolkingscentra; het in brand steken van woningen en eigendommen; en tenslotte het opblazen van bebouwde centra om te voorkomen dat de verdreven inwoners zouden terugkeren. Elke gevechtseenheid kreeg haar eigen lijst van dorpen en buurten die etnisch gezuiverd en met explosieven verwoest moesten worden. Deze militaire campagne kreeg als codenaam Plan D. Net als bij andere dergelijke catastrofale besluiten bestaan ook van deze bijeenkomst geen notulen. Politici en generaals die besluiten het lot van zoveel mensen in handen te nemen, laten doorgaans geen bewijzen hiervan achter. Maar er bestaat in dit geval genoeg indirect bewijs, stille getuigen, die het ons als historici mogelijk maken om te reconstrueren wat er tijdens die bijeenkomst werd besloten. Misschien veel belangrijker nog, we beschikken nu over de documentatie die resulteerde uit deze geheime bijeenkomst, te weten een reeks militaire orders aan de joodse gevechtseenheden om te beginnen met de systematische verdrijving van een miljoen Palestijnen uit hun woningen, dorpen en steden. In een tijdsbestek van zeven à acht maanden was de operatie voorbij en hadden tenminste 750.000 Palestijnen hun huizen verloren, hun velden, boomgaarden, bedrijven, bankrekeningen en hun leven in Palestina, waar hun families eeuwenlang zo niet langer hadden geleefd.
De wereld keek toe
Het verbazingwekkende van deze campagne was dat het gemeld werd door de internationale pers. De meeste grote westerse kranten en radiostations berichtten destijds bijna dagelijks over de grootscheepse deportaties en verwoestingen. Bovendien waren ook waarnemers van het Rode Kruis en de Verenigde Naties ter plaatse die aan hun hoofdkwartieren uiterst feitelijk verslag uitbrachten van wat ze zagen. En toch was al deze informatie voor de internationale gemeenschap geen aanleiding om krachtdadige stappen te ondernemen, met als gevolg dat driekwart van de Palestijnse bevolking kon worden verdreven en hun huizen en bedrijven konden worden verpulverd. Aan het eind van 1948, toen de omvang van de misdaad niet meer genegeerd kon worden, deed de VN nog wel een zwakke poging om het onrecht te stoppen. De Algemene Vergadering nam resolutie 194 aan die bepaalde dat Israël de terugkeer van de vluchtelingen moest toestaan, maar Israël negeerde die resolutie net zoals het naderhand alle andere resoluties zou negeren waarin een beroep wordt gedaan op de “joodse natie” om de Palestijnen menswaardig te behandelen. Voor enige tijd was de wereldgemeenschap tamelijk verbolgen over de Israëlische houding, zelfs de Amerikaanse regering ergerde zich eraan en, geloof het of niet, legde Israël enkele maanden lang sancties op, om het land te dwingen de verdreven Palestijnen te laten terugkeren. Maar uiteindelijk liet de wereldgemeenschap Israël zijn gang gaan en werden zo de kiemen gelegd van wat nu eufemistisch heet het Arabisch-Israëlisch Conflict, een conflict dat niet alleen het Midden Oosten destabiliseert maar nu ook de veiligheid in de rest van de wereld in gevaar brengt.Dit alles als direct gevolg van het feit dat elf mannen, joodse leiders die claimden de slachtoffers van de holocaust te vertegenwoordigen, drie jaar na de holocaust koelbloedig besloten alle Palestijnen te deporteren. Het was de logische consequentie van het eerdere zionistische besluit dat Palestina de enige ruimte in de wereld was waar men niet alleen een veilige plaats voor de joden kon scheppen maar waar men tevens het judaïsme kon herdefiniëren als een nationale beweging. Deze speciaal door Ben-Goerion samengestelde denktank besliste bovendien dat in Palestina een westerse joodse staat moest worden gevestigd, ze wilden geen joden uit Arabische landen, want Ben-Goerion had verklaard dat die joden in feite Arabieren waren en die wilden ze niet. Later veranderde hij zijn standpunt, toen hij er meer joden bij wilde hebben. Ze werden toegelaten op voorwaarde dat ze allereerst gede-arabiseerd en verwesterd zouden worden. En zo gebeurde het ook. Tegelijkertijd realiseerden de adviseurs zich ook dat de holocaust in Europa dermate drastisch was geweest dat emigratie daar vandaan nagenoeg verwaarloosbaar zou zijn. Ten derde wisten ze dat de demografische balans in Palestina ten nadele was voor de joden. Hoe ze ook de grenzen van een toekomstige joodse staat zouden laten lopen, de joden zouden altijd in de minderheid blijven. En dus kwamen ze tot de conclusie dat alleen een etnische zuivering een joodse staat mogelijk zou maken. En aldus geschiedde.
Verachtelijke ideologie
Het is duidelijk dat een ideologie waarbij een ander verdreven moet worden om mij veilig te laten voelen in moreel opzicht absoluut verachtelijk is. Bovendien is het juridisch volstrekt illegaal. Als elf mannen kunnen besluiten dat één bepaalde groep mensen, louter en alleen omdat ze Palestijnen zijn, geen recht heeft om in hun eigen huizen te leven, dan beschouwd zeker vandaag de dag het internationaal recht, de internationale gemeenschap, dit als een misdaad tegen de mensheid. Met andere woorden: deze elf mannen zijn misdadigers, maar zo worden ze niet gezien door de Israëli’s. Integendeel, zij behoren tot de meest gerespecteerde helden in het Israëlische pantheon, de bekendste is de vader des vaderlands David Ben-Goerion, die de bijeenkomst voorzat en die de etnische zuivering bedacht, het initiatief ervoor nam en de leiding erover had. Nu gaat het mij niet om het veroordelen van deze daders, die zijn inmiddels allemaal dood, maar in mijn boek hou ik me bezig met de misdaad, het verdrijven van al die burgers, het opblazen van 531 dorpen en zwaar beschadigen van 11 steden, het stelen van al hun bezittingen. Weliswaar slaagden de zionisten er niet in om heel Palestina te zuiveren, maar toch was het voor de joodse kolonisten en hun militaire eenheden geen slecht resultaat. Slechts 250.000 Palestijnen bleven achter, vooral in het Noorden waar de zionistische troepen op het laatst te uitgeput waren om hen te verdrijven. Het was een onvoorstelbare tragedie voor al die burgers die uit hun huizen werden verdreven, die ineens hun geboorte- en woonplaats verloren, en voor al die nabestaanden van mensen die waren afgeslacht, en al die vrouwen die waren verkracht tijdens de militaire operaties. Los van deze wreedheden ben ik van mening dat men anno 2007 de Israëlische misdaden van 1948 moet erkennen, niet om rekeningen te vereffenen, want wie zou moeten worden veroordeeld? De daders zijn al dood. Ik denk dat we het briljante idee van Desmond Tutu zouden moeten adopteren dat uitgaat van de gedachte: we willen de daders niet eens misdadigers noemen, we willen dat ze de misdaad toegeven. Wij moeten die misdaad onder ogen zien. We zullen moeten erkennen dat de etnische zuiveringen waren gepland, dat Israël de oorlog in 1948 wilde om Palestina etnisch te kunnen zuiveren en niet - zoals de Israëli’s beweren - dat die oorlog de reden was om de Palestijnen te verdrijven. Het was allemaal voorbereid, de orders lagen klaar. Niet alleen de joods-Israëli’s zullen de misdaden moeten erkennen, maar ook de rest van de zwijgende wereld, en zeker Europa.
‘Deel van de schepping’
De wereld heeft Israël al in 1948 een vrijbrief gegeven. En als een staat gebaseerd is op de verdrijving van een ander volk en de mensheid zwijgt daarover, dan moet men niet verbaasd zijn dat deze staat nog steeds de ideologie van het etnisch zuiveren als hoeksteen heeft. De boodschap die de zionistische beweging en later Israël van de wereld kreeg was dat dit geen misdaad was, maar dat het een legitiem onderdeel is van de schepping van de staat Israël. Geen officiële instantie in de wereld heeft Israël ooit veroordeeld voor de etnische zuiveringen van 1948. En nog steeds krijgt het de boodschap dat het onderdeel is van de beschaafde wereld en dat het ervan mag uitgaan dat in moreel, juridisch en politiek opzicht Israël volkomen gelijk heeft om een moderne staat te vestigen op een ideologische basis van etnische exclusiviteit. Zodra het gaat om de rechten van de joden om het enige volk te zijn op Palestijns gebied hoeven ze zich in de praktijk niet druk te maken over mensenrechten, of rechten van de burger of over de democratie. En omdat dit de boodschap was van de machtige westerse wereld gelooft elk zionistisch Knessetlid blind dat het belang van een joodse meerderheid in Palestina alle andere religieuze of humanitaire waarden teniet doet. Die mentaliteit is het product van de misdaden van 1948 en de stilzwijgende goedkeuring ervan door met name de Europese elites, die gepijnigd werden door de gedachten aan wat Europa de joden had aangedaan. Daardoor zijn ze nu blind voor wat de Israëlische joden de Palestijnen aandoen. Die boodschap heeft de merkwaardige tweedeling veroorzaakt in het denken van de joods-Israëli’s. Enerzijds zijn ze ervan overtuigd geraakt dat ze de enige Verlichte mensen in het Midden Oosten zijn, de enige democraten, het enige westerse volk aldaar, het enige cultureel ontwikkelde volk in het Midden Oosten. En anderzijds menen de Israëli’s dat ze het volste recht hebben om nu soms zelfs openlijk te zeggen dat Palestijnen verdreven moeten worden uit welk gebied dan ook waar de Israëlische joden geen meerderheid vormen. Zodra de Palestijnen in de ogen van de zionisten daar een zogeheten ‘existentiële bedreiging’ vormen, dan zijn alle middelen toegestaan, inclusief bloedbaden, inclusief het bombarderen van burgers met F-16’s, inclusief het deporteren in vrachtwagens van Palestijnen en inclusief het economisch wurgen van hun samenleving door hen op te sluiten achter een muur, in de hoop dat hun leven zo miserabel wordt dat ze zelf besluiten te vertrekken. Om hiermee ongestoord door te kunnen gaan, moeten natuurlijk de westerse media worden bespeeld en daar zijn de zionisten buitengewoon effectief in. Ze beseffen maar al te goed dat ze kleine wreedheden moeten begaan, want daar is de Amerikaanse en Europese pers niet echt in geïnteresseerd, die wil kolossale catastrofes. Zolang men vijf mensen of meer per maand verdrijft, hier en daar een dertigtal huizen vernietigt en permanent het leven van burgers bij militaire controleposten ondraaglijk maakt, zijn de massamedia niet geïnteresseerd. Ondertussen blijft het Israëlisch beleid gebaseerd op het inpikken van zoveel mogelijk Palestijns grondgebied, maar dan zonder Palestijnen. Onderling debatteren ze over hoe ze dat doel het best kunnen verwezenlijken. Het meest doortrapt zijn de linkse partijen. De verlichte Israëli’s maakt het niet uit om het grote gevangeniskamp Gaza en de Bantoestans op de Westbank een Palestijnse staat te noemen. Links doet het voorkomen alsof het bereid is tot een grootmoedig gebaar, namelijk het geven van wel 15 procent van het Palestijns gebied aan het Palestijnse volk. Maar rechts in Israël is niet zo hypocriet. De rechtsen willen het liefst ook nog die 15 procent. Die zeggen tegen links: “Als jullie Palestina willen, neem dan het hele grondgebied en verdrijf alle Palestijnen ineens. Wat voor spelletje is het van jullie om 85 procent in te pikken en vervolgens de bewoners van de resterende 15 procent langzaam weg te treiteren?” En ze hebben gelijk, het liberale zionisme is het meest verachtelijk.
Het onrecht gaat door
Sinds de Oslo-akkoorden zijn er meer nederzettingen gebouwd dan voorheen. Het zogenaamde vredeproces is het middel bij uitstek dat Israël helpt het beleid van de langzame de-arabisering ten uitvoer te brengen. Daarom zal de wereld de Israëli’s een duidelijke boodschap moeten geven, namelijk: als jullie vrede en verzoening willen zullen jullie allereerst moeten erkennen wat er in 1948 is gebeurd. Ze moeten ophouden het te ontkennen, ze moeten verantwoording voor hun misdaden nemen. Daarnaast zouden ze officieel moeten verklaren dat er een automatisch recht op terugkeer is voor de slachtoffers van de etnische zuiveringen, zoals overigens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op zijn website bepleit. Alleen verzwijgt Washington de Israëlische verdrijving van Palestijnen. Een tweede boodschap aan de Israëli’s zou moeten zijn dat ze onmiddellijk ophouden met de politiek van het etnisch zuiveren die sinds 1948 wordt gevoerd. En de Israëli’s moet duidelijk worden gemaakt dat het ontmenselijken van de oorspronkelijke bevolking slechts tot misdaden leidt. Daarbij moet dit niet bij een vermaning blijven, het veroordelen van mijn volk helpt niet, Israëli’s zijn totaal immuun tegen veroordelingen, ze lachen erom, want ze weten dat die geen consequenties hebben dankzij het Amerikaanse vetorecht. Daarom zou Europa de ‘joodse natie’ moeten boycotten, net zoals het deed met Zuid-Afrika toen daar misdaden tegen de mensheid werden begaan. Anders gaat het onrecht gewoon door. Sterker nog: er is sprake van een escalatie, op korte termijn zullen de Palestijnen worden geconfronteerd met nog wredere Israëlische beleidsdaden. Het einde van de etnische zuiveringen in Palestina is nog lang niet in zicht. Op dit moment sturen ze aan op een etnische zuivering van de Westbank. Het resultaat van die politiek zal verschrikkelijke reacties oproepen tegen de joden in Israël en ik durf zelfs te zeggen tegen de joodse gemeenschappen in de rest van de wereld." © de Humanist 1/2007 . Zie: http://www.humanist.nl/101299
U kunt hier luisteren naar twee van Pappe's lezingen: http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=25#body
Komen we nu op het tweede fragment uit het NOS-verhaal: 'Het is een illusie om te denken dat Israël die nederzettingen allemaal zal ontmantelen, zoals de Palestijnen willen.' Beste anoniem. Naties die weigeren zich te houden aan het internationaal recht heten in de politiek 'failed states' of 'schurkenstaten'. De NOS beweert hier dus dat Israel een schurkenstaat is. Het wonderlijke alleen is dat de NOS in zijn berichtgeving dit feit telkens weer probeert te verdoezelen. Het presenteert de illegale bezetting van Palestijjns gebied alsof die bezetting niet veranderd kan worden, alsof het een onveranderlijk feit is. Bovendien presenteert de NOS beide partijen in dit conflict niet eens als gelijkwaardig, maar alsof Israel het recht heeft de Palestijnse burgerbevolking te terroriseren met bombardementen,met het beleg van steden, met het gevangen houden van kinderen, met het vermoorden van tenminste 120 Palestijnse kinderen alleen al in 2006. Zie Amnesty. Palestijns geweld tegen Israelische burgers wordt terecht terreur genoemd, maar Israelisch terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking wordt eufemistisch afgedaan met 'Israelische militaire acties.'
Daarnaast zijn beide partijen in feite niet gelijkwaardig. Israel bezet in strijd met het internationaal recht al 40 jaar lang Palestijns gebied, acht keer zo lang als de Duitse bezetting van Nederland, die wij meer dan een halve eeuw later nog steeds herdenken. Israel bezit een van de machtigste legers ter wereld die nagenoeg ongestoord de Palestijnse samenleving kan aanvallen. Weliswaar mogen de Palestijnen volgens het internationaal recht zich gewapend verzetten tegen het bezettende leger, maar zodra ze dit doen spreken de westerse commerciele media en de westerse politici onmiddellijk van terreurdaden, om zo het Palestijnse verzet te criminaliseren. Dit alles is de context waarin dit conflict zich afspeelt en die door de NOS en ook de andere commerciele massamedia in Nederland stelselmatig wordt verzwegen.'

woensdag 6 juni 2007

Israelisch Expansionisme 45

'This June will mark an anniversary that will live in infamy for the people affected by the event it commemorates following a far greater one 19 years earlier on May 14, 1948. On June 5, 1967, Israel launched its so-called "Six-Day (preemptive) War" against three of its neighboring Arab states - Egypt, Jordan and Syria - claiming it was in self-defense to avoid annihilation Israeli leaders later admitted was spurious and false cover for a large-scale long-planned, calculated war of aggression it believed it could easily win and did.

The New York Times quoted Prime Minister Menachem Begin's (1977 - 83) August, 1982 speech saying: "In June, 1967, we had a choice. The Egyptian Army concentrations in the Sinai approaches do not prove that (President Gamal Abdel) Nasser (1956 - 70) was really about to attack us. We must be honest with ourselves. We decided to attack him."

Two time Prime Minister Yitzhak Rabin (1974 - 77 and 1992 - 95) told French newspaper Le Monde in February, 1968: "I do not believe Nasser wanted war. The two divisions which he sent into Sinai on May 14 would not have been enough to unleash an offense against Israel. He knew it and we knew it."

General Mordechai Hod, Commander of the Israeli Air Force during the Six-Day War said in 1978: "Sixteen years of planning had gone into those initial eighty minutes. We lived with the plan, we slept on the plan, we ate the plan. Constantly we perfected it."

General Haim Barlev, Israeli Defense Forces (IDF) Chief told Ma'ariv in April, 1972: "We were not threatened with genocide on the eve of the six-day war, and we had never thought of such a possibility."

Other Israeli leaders and generals voiced the same sentiment that in June, 1967 Israel was under no threat, yet preemptively undertook a war of aggression falsely telling the world it had no other choice. It had a clear one. It could have chosen peace, but didn't and never did earlier or since to the present because discretionary aggressive wars of choice serve Israeli interests as they do its US imperial partner.

In 1967, it was the Jewish state's third major aggressive war that grew out of the founding of Zionism in 1897 by Theodor Herzl aiming to establish a permanent Jewish state. He planned the first Zionist Congress in Basle, Switzerland, became its first president, and envisioned a permanent Jewish homeland in Palestine justified by what Professor Norman Finkelstein called the "colossal hoax" Jews got there first establishing their ancestral home on "a land without people for a people without land." It became the state of Israel in May, 1948 during the new Jewish state's first preemptive aggressive so-called "War of Independence" Palestinians call "al-Nakba" - the catastrophe.'
'Gaza: 40 years after occupation

Globe and Mail Comment June 4, 2007

'This is not a civil war. It is a prison riot'

Like mice in a laboratory, the people of Gaza squabble, looking for ways out

By Samah Sabawi

'Don't forget us!" has become a standard way for my uncle in Gaza to end his
conversations when we call him from the comfort of our home in Ottawa. So,
this week, as we mark the anniversary of 40 years of Israel's occupation of
Gaza and the West Bank, his plea should not go unheard.

Anyone who has family in Gaza understands well what lies behind the
headlines. For at least a year, my in-laws urged us to visit them there,
hoping that a visit from the outside world would break their isolation, and
that the sight of their grandchildren would bring a sense of normality to
their lives and lighten up their dreary existence. Even though we had a
dismal chance of being allowed to enter through the tightly controlled Gaza
gates, we still planned to try this summer.

You can imagine our shock when, two months ago, we heard my in-laws saying:
"Don't come; it is no longer safe." My in-laws, like many in Gaza, were not
surprised to see the heightened level of violence between Palestinian
factions in what is described here as "internal fighting." The conflict in
Gaza is not a fight born of sectarian tensions, since the vast majority of
the population are Sunni Muslims. In fact, the families in Gaza are
connected through an intricate social web, and I grew up with the Gazan joke
that all Gazans are blood relatives. The violence is not purely political
either - it is not unusual for a family to have members who are affiliated
with the religious Hamas movement and others who are affiliated with the
secular Fatah. People in Gaza know this is a special kind of war, a war that
is funded by outside sources and fuelled by poverty and desperation.

The conflict started as a power struggle between Hamas and Fatah - with
Fatah being under immense pressure from the United States and Israel to
strip Hamas of its power. But Palestinians also know that now the fighting
has gotten out of hand. Neither Hamas nor Fatah has much success maintaining
any ceasefire as frustrated youths, born in the Gaza pressure-cooker with no
future prospects and no hope in sight, take over the streets. My cousin
described it best: "This is not a civil war. It is a prison riot."

This "prison riot" was inevitable. After Hamas's victory in the Palestinian
elections early last year, Israel and the international community starved
and imprisoned the 1.4 million Palestinians living inside Gaza in hope that
they would overthrow an increasingly helpless and besieged Hamas government.
It was a cruel act that meant collectively punishing an occupied people by
attaching strings to badly needed aid.

In the ensuing months, Palestinians found themselves in a unique situation.
They were sealed off from the rest of the world, faced shortages of food,
water and medicine, suffered high unemployment rates and lived in conditions
not fit for animals. The only form of an income for many of Gaza's youths
was to join one militia or another. The more powerless the government
became, the more powerful the militias got. Those who did not join a militia
had to be in the protection of one. Many in Gaza began to wonder why at a
time when basic painkillers were not getting through the Israeli controlled
borders, so many guns became available.

More and more Palestinian intellectuals began to refer to this as the "Gaza
Experiment." Like mice in a laboratory, Gazans squabbled, looking for ways
out. Every day, the pressure rose, the need to feed the family became more
immediate and the sick began to die. While my mother-in-law was forced to
endure the horrific pain of arthritis without treatment for many months, she
still was thankful that her fate is better than that of others. My
sister-in-law, a physician at the Shifa Hospital in Gaza City, told me
several months ago that a badly needed shipment of medication for cancer
patients was held up for weeks at the Gaza gates. By the time it was finally
allowed through, 35 high-risk cancer patients at the hospital had died.

The story of the children in Gaza is even more heartbreaking. Many of them
no longer find a reason to attend school and have turned to the streets for
money. Some sell cigarettes or gum, and others steal for their daily bread.
Israeli sonic booms in Gaza's sky have always thrown fear into their
hearts - a reminder of who has the power and who does not - but, lately, the
booms have come from a return of Israeli shelling.

My young cousins in Gaza may not know how to read, but they know the
different warplanes and what they are capable of doing. They brag that they
are able to recognize a rifle by the sound of its shots.

So while the world looks with indignation at the situation in Gaza, let us
not exonerate ourselves from the events that are unfolding. We can't forget
there are human beings living in that highly politicized strip of land. We
have turned our eyes away from their miserable reality. While boycotting a
government because of its political positions is legitimate, it is immoral
to put conditions on aid needed to save lives. It is also immoral to
deliberately sow the seeds of violence and to interfere with a genuine
democratic process.

And it is equally immoral to turn our attention away from the fact that 40
years later, the people of Gaza and the West Bank have still not been freed
from their giant prison cell.

Samah Sabawi
Executive director, National Council on Canada Arab Relations'

John Pilger 14

'REBELLION IN THE BRITISH ARMY
By John Pilger

An experienced British officer serving in Iraq has written to the BBC describing the invasion as "illegal, immoral and unwinnable" which, he says, is "the overwhelming feeling of many of my peers". In a letter to the BBC's Newsnight and Medialens.org he accuses the media's "embedded coverage with the US Army" of failing to question "the intentions and continuing effects of the US-led invasion and occupation". He says most British soldiers regard their tours as "loathsome", during which they "reluctantly [provide] target practice for insurgents, senselessly haemorrhaging casualties and squandering soldiers' lives, as part of Bush's vain attempt to delay the inevitable Anglo-US rout until after the next US election." He appeals to journalists not to swallow "the official line/ White House propaganda". In 1970, I made a film in Vietnam called The Quiet Mutiny in which GIs spoke out about their hatred of that war and its "official line/White House propaganda". The experiences in Iraq and Vietnam are both very different and strikingly similar. There was much less "embedded coverage" in Vietnam, although there was censorship by omission, which is standard practice today.
What is different about Iraq is the willingness of usually obedient British soldiers to speak their minds, from General Richard Dannatt, Britain's current military chief, who said that the presence of his troops in Iraq "exacerbates the security problem", to General Michael Rose who has called for Tony Blair to be impeached for taking Britain to war "on false grounds" - remarks that are mild compared with the blogs of squaddies.
What is also different is the growing awareness in the British forces and the public of how "the official line" is played through the media. This can be quite crude: for example when a BBC defence correspondent in Iraq described the aim of the Anglo-American invasion as "bring[ing] democracy and human rights" to Iraq. The Director of BBC Television, Helen Boaden, backed him up with a sheaf of quotations from Blair that this was indeed the aim, implying that Blair's notorious word was enough.
More often than not, censorship by omission is employed: for example, by omitting the fact that almost 80 per cent of attacks are directed against the occupation forces (source: the Pentagon) so as to give the impression that the occupiers are doing their best to separate "warring tribes" and are crisis managers rather than the cause of the crisis.
There is a last-ditch sense about this kind of propaganda. Seymour Hersh said recently, "[In April, the Bush administration] made a decision that because of the totally dwindling support for the war in Iraq, they would go back to the al-Qaeda card, although there's no empirical basis. Most of the pros will tell you the foreign fighters are a couple of per cent and they're sort of leaderless . . . there's no attempt to suggest there's any significant co-ordination of these groups, but the press keeps going ga-ga about al-Qaeda . . . it's just amazing to me."'

Lees verder: http://www.zmag.org/sustainers/content/2007-06/05pilger.cfm

The Empire 258



'Tomgram: Robert Dreyfuss, The Pentagon's Blank Check
Soon after the invasion of Iraq was launched, war supporters and critics alike, in a bow to the Vietnam era, began to speak referentially of the "Q-word" -- for "quagmire," of course. By now, Iraq has had that administration-inspired "Q" hung firmly around its neck, but what of the engine pushing it, the Pentagon? Perhaps the "S-word" (for financial "sinkhole") is in order. Is there anything stranger, for instance, than the fact that, post-9-11, we have -- and are financing -- two official "defense departments," both with rising budgets? There's the Pentagon, of course, but also the hapless Homeland Security Department (not to speak of the lucrative "homeland security" business that has formed around it and is already a $59 billion thriving global concern). And don't even get me started on the 16 official "members" of the U.S. "intelligence community." You couldn't make this sort of thing up -- and yet we're all paying for it.
As Robert Dreyfuss, Rolling Stone's national security correspondent and author of the unnervingly prophetic Devil's Game: How the United States Helped Unleash Fundamentalist Islam, indicates below, our trillion-dollar-a-year homeland security state is still not seen in the White House or most of Congress as enough of enough. Naturally, the one foreign-policy course that might dramatically reduce our astronomical "defense" spending would be cutting back on the American imperial mission to the planet. But with two wars already underway, a garrisoned world, and U.S naval forces flooding the Persian Gulf (and now shelling Somalia), that option makes so little sense in Washington that just about no one even bothers to bring it up. So let the good times roll. Tom
Financing the Imperial Armed Forces
A Trillion Dollars and Nowhere to Go but UpBy Robert Dreyfuss
War critics are rightly disappointed over the inability of congressional Democrats to mount an effective challenge to President Bush's Iraq adventure. What began as a frontal assault on the war, with tough talk about deadlines and timetables, has settled into something like a guerrilla-style campaign to chip away at war policy until the edifice crumbles.
Still, Democratic criticism of administration policy in Iraq looks muscle-bound when compared with the Party's readiness to go along with the President's massive military buildup, domestically and globally. Nothing underlines the tacit alliance between so-called foreign-policy realists and hard-line exponents of neoconservative-style empire-building more than the Washington consensus that the United States needs to expand the budget of the Defense Department without end, while increasing the size of the U.S. Armed Forces. In addition, spending on the 16 agencies and other organizations that make up the official U.S. "intelligence community" or IC -- including the CIA -- and on homeland security is going through the roof.
The numbers are astonishing and, except for a hardy band of progressives in the House of Representatives, Democrats willing to call for shrinking the bloated Pentagon or intelligence budgets are essentially nonexistent. Among presidential candidates, only Rep. Dennis Kucinich and New Mexico Governor Bill Richardson even mention the possibility of cutting the defense budget. Indeed, presidential candidates Hillary Clinton and Barack Obama are, at present, competing with each other in their calls for the expansion of the Armed Forces. Both are supporting manpower increases in the range of 80,000 to 100,000 troops, mostly for the Army and the Marines. (The current, Bush-backed authorization for fiscal year 2008 calls for the addition of 65,000 more Army recruits and 27,000 Marines by 2012.)'